
In november 2012 stonden er voor het eerst twee streepjes op de zwangerschapstest. Het verlangen naar een kindje was groot en de blijdschap enorm dat het eindelijk zo ver was. In de eerste weken konden we het bijna niet geloven en werd de uitgerekend datum via een website uitgerekend. Een leeuwtje net als ik. Prachtig! De uitgerekende datum staat in het geheugen geschrift.
Â
Na een aantal weken ontdekte ik een bloeding. Niets vermoedend ging ik tijdens het einde van een werkdag naar het toilet en daar ontdekte ik het. De schrik was enorm, de onbevangenheid in één keer verdwenen.Â
​
Dat de bloeding op het werk ontstond bracht een tweestrijd mee. Ik werd heen en weer geslingerd tussen mezelf "overeind" houden en tegelijkertijd zoveel angst en schrik voelen om te willen "neerstorten".Â
De volgende dag ging ik samen met mijn partner naar de verloskundige. Na een nacht woelen, zorgen maken en angstige gedachten. Het contact met mijn lichaam en leven vanuit vertrouwen was compleet verdwenen. Aan de ogen van de verloskundige zag ik dat het mis was. Ze ging nog navraag doen, maar ik wist de boodschap. Hoe vriendelijk ook bedoeld, voor mij was het als een mokerslag; "Ach, dit gebeurt 1 op de 4 vrouwen", "Je kunt tenminste zwanger worden".
De uitspraken raakte aan een overlevingsmechanisme; niet zeuren, je hebt niets te klagen en het is net 8 weken. Een mechanisme wat ervoor zorgt dat ik mezelf afsluit en de emoties niet toelaat. Bang om aan te stellen of te zeuren om niets. Er was dit keer geen keuze. De emoties kwamen rouw en diep. Vanuit een diepere laag werd ik overvallen door verdriet.
De miskraam zorgde ervoor dat ik de emoties en het diepe verdriet kon toelaten. Door het verloren verlangen werd er een put opengetrokken. Gaf ik mezelf toestemming om stil te staan, te vertragen en contact te maken met de emoties. Het inzicht kwam op de overlevingsmechanismes die ik al die jaren zo goed in stand had gehouden, maar nu niet meer diende.
Naast de emoties ontstond er ook een betekenis. Welke boodschap kwam dit zieltje brengen? Voor mij voelde het alsof deze ziel de weg vrij maakten voor een volgende zwangerschap. Dat er eerst emoties van rouw uit de baarmoeder moesten, dat ik verbinding kon maken met mijn baarmoeder en dat er een diepere laag werd aangeboord. De miskraam kreeg betekenis.
Ik realiseerde me dat we in een maatschappij leven waarbij een korte zwangerschap nauwelijks in beeld komt. Dat het feitelijk benaderd wordt, maar dat het ook een ervaring en beleving is die mag gevoeld en gehoord worden. In het begin vond ik het moeilijk om mezelf staande te houden als er oordelen op me af kwamen, die over de duur van de zwangerschap gingen. Na het proces van rouw en heling, kon ik de kracht en de betekenis zien. Gaf het de inspiratie voor de kaartenset om andere vrouwen dezelfde liefdevolle ondersteuning te geven.
Comentários